Lieve familie, vrienden en bekenden,

Hier dan weer een verslag(je) van de afgelopen 4 dagen. Niet al te veel kilometers gemaakt; het weer en de bergen werken niet echt mee! Want ik zit nu in het Harzgebergte, en de temperatuur is gemiddeld 33 graden in de middag. Maar ik ben nu al wel net in voormalig Oost-Duitsland. Behalve de informatieborden bij de voormalige grens in het Ecker-dal, zie ik nog geen groot verschil met de dorpen en stadjes eerder in de Harz. Maar het is toch een raar idee dat dit deel van Duitsland feitelijk afgesloten was, vooral voor de eigen inwoners. Goed, de van dag-tot-dag verslagen nu. Ik heb geprobeerd tussen de tekst ook wat foto’s te plaatsen, maar dat gaat lastig. Maar alle foto's vind je natuurlijk de in fotoserie met dezelfde naam als dit verslag onder de tab foto’s. Wellicht ten overvloede: als je op de foto’s daar klikt, krijg je het groter in beeld, met mijn commentaar erbij. Maar dat hadden jullie vast al gezien.

Ook heb ik getracht de kaart op dit blog bij te werken, maar ook dat lukt niet erg. Misschien toch eens contact opnemen met de reismee-blog-ontwerpers.

Zondag 5 augustus, Höxter – Einbeck, 63 km

Ik heb me een beetje verslapen, en het plan ruim vóórdat het ontbijt geserveerd wordt te vertrekken valt dus in duigen. Dan ook maar ontbijten hier. Mijn hotel, Villa Huxori (oude naam van Höxter) maakt deel uit van een uitgebreid hotelcomplex van het Niedersachsen hotel, en de verschillende delen zijn met onderaardse gangen, onder de straten door, met elkaar verbonden. Klinkt wat naargeestig, maar de gangen zijn licht en glanzend afgewerkt. Het hele 4-sterren hotel lijkt wel recent te zijn opgeknapt of verbouwd. Luxueus en een tikje overdadig. Zo is ook het ontbijt, met zo’n beetje alles wat je je maar kunt voorstellen bij een westers ontbijt en dan nog in diverse soorten. Ik neem dus mijn favoriet: roerei met gerookte zalm en tomaat, vers fruit en yoghurt, en nog een klein broodje omdat dat er zo lekker uitziet. En dat terwijl ik voor de kamer maar EUR 68 betaalde, en dit ontbijt slechts EUR 9 kost!

Ik vertrek dus uiteindelijk pas om half negen. Via slot Corvey, voorheen een groot klooster – staat op werelderfgoedlijst - vind ik de R1 route terug, geholpen door een zeer vriendelijke Nordic-walkingende dame, die me tot 2x toe de juiste weg achterna roept (was even het terrein van het slot opgegaan om het beter te kunnen zien). Het pad loopt langs de rivier de Weser, is vlak, mooi uitzicht en nog heerlijk fris. Maar perfectie bestaat niet (of althans niet in mijn ervaring), en ik heb stevige wind tegen.

Eerste plaatsje dat ik tegenkom is Holzminden. Aardige waterkant (nb. de Weser staat behoorlijk laag). Even daarna word ik vrolijk ingehaald door het e-bikende Zwitserse echtpaar dat me aansprak bij het ontbijt. Ga bijna twijfelen aan mijn overtuiging dat je met eigen spierkracht en doorzettingsvermogen moet fietsen. Zeker wanneer een stuk slecht gravelpad volgt, met wind pal tegen. Ik had voor vandaag een etappe van 90 km gepland, omdat alle eerder gelegen hotels vol zaten volgens booking.com. Maar dat ga ik niet halen. Bij het dorpje Bevern, tegenover een mooi slot met soort Delftsblauwe beschildering, neem ik een koffiepauze en ga nog eens goed zoeken. Ik vind zowaar een ferienwohnung in Einbeck, en dat betekent 30 km minder fietsen. Geheel opgelucht ga ik verder.

Er volgt een middag ontspannen fietsen, langs aardige route, wel de nodige klimmetjes, maar ook prachtige uitzichten. Sinds Münster heb ik het nog niet zo naar mijn zin gehad. Ook wordt het niet al te warm, maar 26 graden.

De ferienwohnung blijkt een appartementje in een eenvoudig huis, ingericht met allemaal snuisterijen. Zeer spraakzame pensionhoudster, midden zestig, die afkomstig is van Sachsen in de voormalige DDR. Ze vertelt over onderdrukking en angstcultuur destijds. Iedereen bespioneerde iedereen, ook onderling in families, en er gebeurden dingen die nu nog niet openbaar zijn gemaakt. Zoals in de vrij recente film “Das Leben der Anderen”, bedenk ik. Maar daardoor loop ik pas laat het stadje in, en in dit deel van Duitsland eet men vroeg: na achten gaan de keukens dicht. Er is nog wel een modern ingericht Italiaans restaurant aan de rand van het stadje en daar kan ik nog wel terecht – en heb ook weer al m’n Italiaans kunnen luchten :-).

Maandag 6 augustus, Einbeck – Goslar, 66 km

In de ferienwohnung blijkt het koeler te zijn dan in de hotelkamers die ik tot nu toe heb gehad, dus lekker geslapen. Ik vertrek nu wel echt vroeg, 06.40 u, na ontbijt met thee en krentenbol. Het is nog haast koud, voor het eerst deze reis trek ik een extra shirtje aan. Om 08.00 u zie ik dat het pas 15 graden is. Eerste stuk is heerlijk fietsen, maar ik heb wat last van een paar dingen: zo doet m’n teengewricht nog pijn nadat ik m’n teen meer dan een week geleden hard gestoten heb, voel ik iets raars in m’n rechterheup, heb ik schaafplekken op de billen en ook protesteert m’n rug geregeld aan het eind van de dag. Met andere woorden, PHPD (pijntje hier, pijntje daar), oftewel zadelpijn en ander damesleed!

Weer veel mooie uitzichten vandaag. Het is nergens vlak, ook niet daar waar volgens de kaartjes en informatie er geen stijging zou zijn. Maar er zijn twee echt grotere klimmen, tot 290m hoogte (start was 106m). Op bijna het hoogste punt van vandaag, even voorbij Wolperode, staat weer een informatiebord van de R1 en een schuilhutje, met dit keer een gastenboek, dus ik laat een boodschap achter. Er zijn meer Nederlanders langs gekomen. De route bestaat verderop weer uit veel slechte gravel- en zandpaden. Dus ook weer noodgedwongen lopen.

Ergens op zo’n pad lunch ik met een eitje en een stuk komkommer (verbazend hoe lang die goed blijven!), en dan komt het Nederlandse stel uit Zutphen langs. Ik ontmoette hen zaterdag bij de koffie in Vörden. We stellen ons maar even voor, wie weet ontmoet ik Mieke en Kees nog een keer. Zij gaan verder en ik stap een tijdje later op

Hier in dit gedeelte van de Harz zijn de fietsbordjes wit met groen, niet zo zichtbaar in een bos. Bij een splitsing heb ik vijf minuten staan zoeken voor ik ze vond in het struikgewas.

In Langelsheim drink ik aan het eind van de middag een “apfelschorle” (half appelsap, half mineraalwater) bij een cafeetje, en ja hoor, daar komen Mieke en Kees weer langs. Zij hebben de slechte paden gemeden en grote stukken op de hoofdweg gefietst. Wellicht toch wat om. Maar misschien ga ik dat ook wel doen, want dan fiets je tenminste!

Na weer veel slecht wegdek, uitpufpauzes en spijt hebben het restant apfelschorle bij het water in m’n bidon gedaan te hebben (alles plakt!) kom ik tegen vijven in Goslar aan, bij hotel “Der Achtermann”. Groot hotel uit 1886, gebouwd tegen een nog veel oudere middeleeuwse toren van stadswal aan, de Rosentor. Hotel is wel enigszins vergane glorie, en ik heb een kleine, heel hoge kamer, waar de open ramen geen verkoeling bieden. Maar er is wel een klein binnenzwembadje, waar ik dankbaar gebruik van maak. Ik ben behoorlijk moe - heb vandaag, met al dat lopen, een gemiddelde snelheid (zeg maar langzaamheid) weten te behalen van 10,2 km/u. Besluit een rustdag in te lassen.

Dinsdag 7 augustus, Goslar, 0 km

Vanochtend een extra wasje gedaan. Uit praktisch oogpunt had ik al gedessineerde shirts meegenomen – zie je niet elk vlekje op, maar het is toch wel zo fris ook m’n avondshirts eens te wassen….

’s Ochtends de “Kaiser Pfalz” bekeken. De pfalzkastelen waren tijdelijke verblijfplaatsen van de keizers van het Heilige Roomse Rijk (zeg maar Groot-Duitsland) dat bestond vanaf de 10^e eeuw tot 1806. Het was geen staat in de huidige betekenis, maar een politiek verbond van wereldlijke en kerkelijke gebieden, die direct of indirect onderworpen waren aan de Rooms-Duitse keizers. Het pfalzkasteel in Goslar is het op twee na grootste. Er is een rondleiding/vertelling in het Duits, en ik begrijp zo’n 70%. M’n Duits wordt weer steeds vloeibaarder.

Ik eet een late lunch – soepje - in de binnenstad en om 15.00 hoor ik daar een carillon klingelen en het duurt even voor ik door heb dat vanaf de zolder van dat carillonpand aan de markt poppen naar buiten komen. De foto’s zijn uit de verte en dus wat wazig.

Later die middag met de fiets (was toch even een eindje) naar het plaatselijke Freibad. Heel groot en érg lekker!

Woensdag 8 augustus, Goslar – Wernigerode, 41 km

De aanwijzingen in het routegidsje zijn wat verwarrend, deze etappe. Er wordt een aantal, vage, suggesties gedaan voor alternatieven, maar als ik de reguliere bordjes volg lijkt een deel daarvan al hetzelfde te zijn als het geboden alternatief, maar niet alles. Even puzzelen dus. Het eerste stuk, hoewel weer eens steil omhoog en vervolgens omlaag, lukt aardig. Maar bij het dorpje Oker gaat het mis. Ik volg trouw de bordjes, maar beland dan op een behoorlijk drukke lokale verbindingsweg, waar 70 km/u mag en wordt gereden, minstens. Niet fijn. Ik probeer de weg in het bos weer te vinden, maar loop vast in een woonwijkje. Dan maar dieper het dal in en zelf een route zoeken. Maar dat is ook veel heuvel op en af. Als ik bij een pleintje het kaartje bestudeer om te zien waar ik nu precies ben en waar ik heen moet, stapt een vriendelijke man uit zijn auto en biedt hulp. Hij legt uitgebreid uit hoe ik moet fietsen, zo aardig! Maar ik moet wel een paar kilometer de lange, stijgende Ilsenburgerstrasse volgen. Ergens langs die weg zit een bakkerij en aangezien het inmiddels al dik na tienen is, ga ik er koffiedrinken. Heb ook behoefte aan enig sanitair comfort, maar volgens de verkoopster is er zelfs voor het personeel geen toilet. Lijkt me sterk. Verder is ze wel aardig en op mijn vraag waar de voormalige grens tussen de Bondsrepubliek Duitsland en de DDR nu eigenlijk precies lag, vertelt ze me dat dat heel dichtbij was, door het Harzer bos heen. Dan weer verder. Volgens de eerdere vriendelijk man moet ik na de Netto supermarkt naar rechts om bij het bospad uit te komen. (Bij de supermarkt mag ik overigens wel gebruik maken van het personeelstoilet. Hoe belangrijk zoiets kan zijn!)

Alleen de weg erachter leidt in een kringetje door een villawijk. Een voorbijgangster met een klein hondje lijkt nog nooit van een fietspad gehoord te hebben (en ik zeg het toch echt in m’n beste Duits: Fahrrad Pfad). Weer terug – omhoog – naar de weg en bij een financieel adviseur/makelaarskantoor nogmaals de weg gevraagd. Het zweet loopt inmiddels met straaltjes van me af en ik sta even genietend in de wind van een ventilator. Ik moet overigens nog even verder pas rechtsaf. En daar staan bij een bospad de welbekende R1 bordjes weer!

Het pad door het bos is mooi, landschappelijk gezien, maar een drama om op te fietsen. Althans met een zwaarbeladen, hybride fiets met dunne banden. Dus weer héél veel lopen, zowel omhoog als omlaag (vandaag komt m’n gemiddelde niet boven de 9 km/u uit…..).

Dan kom ik, even na twaalven, bij de brug over het riviertje de Ecker uit, en dit was dus de grens destijds.

Borden geven aan dat hier het landsdeel Sachsen-Anhalt begint, en dat er eeuwenlang een gasthof heeft gestaan. Ook was er sinds eind 19^e eeuw een gezondheidscentrum gevestigd, Jungborn, waar mensen konden kuren en een licht- en luchtbad konden nemen. Ook water en modder behoorden tot de therapie. Er was een aparte mannen- en vrouwenafdeling, en het werd het beste geacht als je naakt rondliep, om de heilzame werking van de natuur in je op te nemen. Op het informatiebord ook een oude foto van voet- of handballende naakte mannen. Kom daar heden ten dage eens om, in deze steeds preutser worden tijden!

Maar goed, dit grensgebied werd in 1964, toen de spanningen tussen het westen en het oostblok steeds meer toenamen, hermetisch afgesloten en het gezondheidscentrum en het gasthof (wat er nog van over was na de tweede Wereldoorlog) werden met de grond gelijk gemaakt. Jarenlang was het bos verboden gebied.

En in 1989 werden de grens dus weer opengesteld c.q. opgeheven. Kan me dat nog goed herinneren. De Berlijnse muur die afgebroken werd door gewone mensen, de trabantjes en wartburgs die in de zomer van 1990 naar ons land kwamen, in Roemenië de gevangenneming en executie van dictator Ceausesccu en diens vrouw; kortom de totale afbrokkeling van het oostblok. Historische tijden, en inmiddels al weer bijna 30 jaar geleden.

Ik ben benieuwd te zien in hoeverre dit deel van Duitsland nog anders is dan het westen. Het eerste voormalig Oostduitse stadje waar ik kom is Ilsenburg. Ziet er aangenaam uit. Mooi parkje met waterloop en fontein aan de ene kant van de weg en aan de andere kant een forellenmeertje met aan de overkant een mooi terras van een enigszins chic hotel. Dus daar moet ik heen – in m’n bezwete fietskloffie. Als ik na een m.i. welverdiend alcoholvrij biertje opsta voor de laatste kilometers komen er net twee Nederlandse fietsers aan met volle bepakking. Ik word begroet met: “hé, jij bent vast Tanja!” Ik kijk behoorlijk verbaasd, maar ze hebben mijn aantekeningen van eergisteren gelezen in het gastenboek hoog op de berg. Leuk gesprek en ervaringen uitgewisseld. Jannie en Sander uit Nijmegen zijn op weg – met tent – naar Berlijn en doen ca. 100km per dag. Pittig!

Tegen vieren kom ik in Wernigerode aan. Het slot hoog boven het stadje is al van verre te zien. Via de enige nog bestaande stadstoren, de Westertor, rijd ik de Altstadt in.

Kom al snel op Marktplatz met diverse schilderachtige gebouwen.

En vandaar ga ik de Breitestraat in. Aan het eind daarvan is m’n hotel, Alte Brennerei. Lijkt aanvankelijk geheel gesloten, maar na bellen kan ik naar binnen, waar een uiterst miniem kamertje op me wacht….. Wel een erg lekkere douche, waar ik minstens 20 minuten onder sta. Gegeten op terras bij Markt, waar ik laat op de avond in gesprek raak met vier jolige wat oudere Duitsers.

Ik blijf hier nog een dagje. Overmorgen zou het wat koeler worden!