Lieve familie, vrienden en bekenden,

Ik heb in ieder geval Berlijn gehaald, bijna 1200 km! Met de auto is dat een aanzienlijk stuk korter, maar dan ga je ook niet over dat soort “schilderachtige” kronkelende paden. De fiets heeft het ondanks de kwaliteit van de paden heel goed doorstaan. Ik ben er zelf niet geheel ongeschonden doorheen gekomen: heb eergisteren m’n enkel wat verzwikt. Irritant, maar er valt mee te fietsen.

Na vandaag een toeristische dag in Berlijn – niet gefietst – ga ik morgen weer verder. Over 2 of 3 dagen ben ik in Polen. Heel benieuwd hoe het daar gaat, ook met de taal……

Hieronder weer de verslagen per dag met enkele foto’s, en onder het tabje foto’s een uitgebreider fotoverslag.

Dinsdag 14 augustus, Dessau – Lutherstadt Wittenberg, 66 km

Vanuit Dessau eerst kilometerslang parkachtig landschap, de oeverlanden van de Elbe. Grotendeels over een asfalt(!) fietspad over een beschaduwd dijkje, beekje wind mee. Kan slechter.

Omdat ik toch al laat ben gestart, rij ik nog even een stukje door naar de Elbe, en weer terug. Het is hier druk met vakantiefietsers; dit stuk van de R1 loopt gelijk aan de Elbe Radweg. Op een bepaald punt heb ik de keuze de R1 te volgen, of een stukje de Elbe Radweg te nemen en later weer op de R1 uit te komen. Is iets langer, maar dan gaat het langs de rivier, en dat vind ik altijd leuk. Als ik daarover aan het puzzelen ben, komt een (te) zeer behulpzame man advies geven. Hij zegt dat ik heel anders moet rijden om bij Wittenburg uit te komen. Ik leg uit dat ik de R1 aan het volgen ben en dat die over Oranienbaum loopt, maar hij blijft maar aandringen dat ik een veel kortere weg kan nemen. Ik heb daar echt geen zin in; ik heb geen kaart voor dat stuk en ik voorzie hopeloos dwalen. Dat kan ik de goede man maar niet aan zijn verstand brengen. Uiteraard doe ik mijn eigen zin.

En soms moet je even wachten, ook in het bos.....

Dan kom ik in Oranienbaum, zo vernoemd omdat een voorzaat van onze huidige koning, prinses Henriëtte Catharina van Oranje, een van de vier dochters van stadhouder Frederik Hendrik, getrouwd met een vorst van Anhalt-Dessau hier eind 17^e eeuw woonhuizen, een glasblazerij en een groot slot liet bouwen. Zij bracht het stadje, eerst Nischwitz geheten, tot bloei. Duitsland lag destijds, na de dertigjarige oorlog, in puin, terwijl het in Nederland juist goed ging. Alles wat uit Nederland kwam werd als toonaangevend gezien. Eerst fiets ik nog langs een basisschool, de Henriëtte Catharina von Oranien Schule, en daar lopen kinderen met hun “zuckertüte”, een Duits gebruik voor kinderen die voor het eerst naar school gaan: een grote puntzak vol snoep.

Het slot Oraniënbaum zelf wordt gerestaureerd, en dat is hard nodig. Het is kennelijk heel lang verwaarloosd geweest. Nu is men sinds een tiental jaren bezig met kleine stapjes het slot weer in zijn oude luister te zetten.

Omdat ik, zoals gezegd, toch al laat ben, bezoek ik het slot en krijg met enkele anderen een rondleiding van een uur. De Nederlandse invloed is onmiskenbaar, ook al bij de kassa. Daar staat een doos met Wilhelmina pepermuntjes en een glazen schaal met Haagse hopjes. Apart is, dat wanneer ik vraag of ik binnen mag fotograferen, ik een extra pasje moet kopen van EUR 3,-. Dat pasje moet ik dan om m’n nek hangen, zodat de andere bezoekers kunnen zien dat ik wel foto’s mag maken. Nog een beetje achter-ijzeren-gordijn-achtig?

En dit is de dame die het slot liet bouwen:

Henriëtte Catharina van Oranje

Onder lagen nieuwere verf komen de 17^e eeuwse beschilderingen tevoorschijn.

Sommige delen zijn al gerestaureerd.

De “zomer-eetzaal” in het souterrain, met echt Delfts blauw.

Dan weer op weg. Na een heel vervelend zand en gritpad langs een spoorlijn, kom Ik langs een apart stukje land waar borden naar toe wijzen, Ferropolis, een spoorwegmuseum. Maar het ziet er uit de verte uit als een opslagplaats voor allerlei oud ijzer. Er hangt een wat onguur sfeertje.

Maar goed, ik fiets verder, en de al een paar uur dreigende regen barst dan los. Ik schuil enigszins onder een boom, maar houd het niet helemaal droog.

De bui duurt niet al te lang en ik ga verder, met zonlicht in de rug en de dreigende lucht voor me.

Kort nadat ik deze foto maakte hoor ik ineens van links uit het bos geluid en zie in een ooghoek wat bruins springen. Ik schrik even, grote honden? Maar nee, het zijn 2 reeën (of herten, dat weet ik nooit zo goed), die zo’n 8 meter voor me het pad over sprinten en de akkers in rennen.

Ik fiets over een grote nieuwe brug Lutherstadt Wittenberg binnen, waar ik een hotel heb geboekt, en waar het lage zonlicht op de markt schijnt.

En een stenen Maarten Luther (die van die 95 stellingen die hij in 1517 aan de deur van de Wittenberg spijkerde):

Woensdag 15 augustus, Lutherstadt Wittenberg – Bad Belzig, 46 km

Nóg later dan gisteren vertrokken, 10.45 u. De eerste 15-20 km gaan bergop en het wegdek is weer hopeloos…..

Rond 15.00 u gaat het beter, er is dan weer een fietspad met asfalt. Er gebeurt verder niet veel bijzonders. Weer veel akkers, en bij wijze van uitzondering een met – uiteraard uitgebloeide – zonnebloemen.

En voor die hele grote akkers hebben ze hier ook hele grote hooi-opslagbakken

Even na vieren fiets ik door Bad Belzig (beetje zoeken, bordjes ontbreken c.q. staan onlogisch), en kom ik weer eens langs een mooi Freibad. Het is weliswaar niet zó warm, en met al je bagage is het een gedoe, maar ik ga toch even zwemmen. Het zwembad ziet er té aantrekkelijk uit, en op een gegeven moment heb ik het diepe bad voor mezelf alleen!

Het hotel dat ik geboekt heb, Springbachmühle, ligt even buiten Bad Belzig midden in de natuur, en is erg pittoresk.

Donderdag 16 augustus, Bad Belzig – Potsdam, 60 km

Het is echt een leuk hotel. Er staat een ontbijttafeltje met een kaartje met mijn naam erop klaar, en de roereieren zijn echt vers gemaakt.

Ook het fietsen begint heel fijn, alleen maar glad asfalt! Voor het plaatsje Brück loopt de route door een parkachtig gebied, waar kunstenaars houten dierenbeelden langs het pad hebben geplaatst, grappig.

Dan via het dorp en de buitenwijk Brück-Ausbau (waar oude flats worden gerenoveerd) verder langs militair terrein.

Maar in Borkheide, even verderop, gaat er iets mis. Ik moet rechtsaf een weg inslaan, maar daar komt juist een auto uit en die laat erg weinig ruimte voor een fietser, dus ik moet stoppen en afstappen. Dan trekt de auto wat op en gaat wat opzij, dus ik stap weer op de fiets. Wat er precies gebeurd is weet ik niet, maar ik ga, met een snelheid van nog geen 1 km/u, onderuit. En daar lig ik, op het asfalt, wat nu lang zo glad niet aanvoelt, knie en elleboog geschaafd en pijn aan de knobbel op m’n linker enkel. En een deuk in m’n zelfvertrouwen natuurlijk.

En, hoe toevallig, van de andere kant komt net een Nederlands, wat ouder echtpaar aanfietsen, dat me onmiddellijk te hulp schiet. “Blijf even zitten”, roepen ze, en de man haalt de fiets van me af. Het lijkt erg mee te vallen. Ik giet water over de schaafwonden, en zij hebben “pleister in een spuitbus” bij zich, dat de man op de geschaafde plekken spuit en vervolgens droog blaast. We moeten lachen als hij knielt om mijn knie droog te blazen.

Zij komen uit Arnhem, zijn met de trein naar Berlijn gereisd om dan nu terug te fietsen. Dan staat er geen tijdsdruk op om een trein o.i.d. te halen. Is ook iets voor te zeggen. Hij is 73, zij een paar jaar ouder dan ik. We wisselen ervaringen uit (ik waarschuw voor het komende slechte wegdek). De man herkent het merk van mijn fiets, Van Herwerden, en geeft aan dat mijn banden destijds als vrij breed werden gezien, maar dat de vakantiefietsen van nu veel bredere banden hebben. Zij rijden op Santos fietsen met Rohloff naaf en riem. Dan gaan we elk ons weegs.

De schaafwonden zijn maar oppervlakkig en niet erg, maar de enkel doet pijn. Mogelijk heb ik ‘m verzwikt bij het opstappen en ben daardoor gevallen? Ik zou het eigenlijk moeten koelen. Maar pas na 6 km kom ik langs een cafeetje. Het is het cafetaria van een Parkinson kliniek. Mooi, denk ik nog, enige medische hulp. Maar ik kan er wel koffie krijgen, maar ijsblokjes zijn niet voorhanden bij het cafetaria. Ook bij de receptie van de kliniek is er geen coldpack o.i.d. Vreemd. Dan koop ik bij het cafetaria maar een ijsje, en leg dat op de enkel.

Na enige pauze ga ik toch weer verder, fietsen gaat goed, opstappen doet alleen wat pijn. Ik kom bij het merengebied van Potsdam, in eerste instantie de Schielowsee. Ziet er mooi uit, maar de groene alg langs de rand belet me om er te gaan zwemmen.

Wel een mooie lunchstop

Als ik Potsdam in fiets, staat daar een Brandenburger Tor (ja, ook hier, net als in Berlijn), maar deze staat helemaal in de steigers.

Als hij gerenoveerd is, ziet hij er vast prachtig uit.

Vlak bij het hotel ligt het Holländisches Viertel, de Hollandse wijk:

De huisjes zien er nogal popperig uit, vind ik.

Ik had bedacht bij het hotel naar een apotheek in de buurt te vragen, om een enkelbandage te kopen. Laat er nu precies tegenover het hotel een orthopedische bandagewinkel zitten! Dus de mevrouw in de winkel meet mijn enkel zorgvuldig op en geeft advies voor gebruik.

Bij het inchecken in het hotel vraag ik of ik misschien nog een nacht erbij kan boeken (even rust houden), maar vanwege de “Schlosserfeste” dit weekend is alles volgeboekt. Dit Schloss is Sans Souci, waar ik, na wasje en douche, toch even naartoe fiets (gaat beter dan lopen). Is mooi.

Vrijdag 17 augustus, Potsdam – Berlijn, 41 km

Het is haast jammer om weg te gaan uit Potsdam, het is zo’n mooi stadje. Feitelijk een heel chique voorstad van Berlijn, met allemaal prachtige huizen/kasteeltjes aan het meer. Sommige worden nog gerenoveerd, maar veel is al klaar. En had ik al gezegd dat zo’n beetje na Wittenberg de dorpen en stadjes er welvarender uit zien dan in het eerste gebied van voormalig Oost-Duitsland, na de Harz?

Via de de Glienicker Brücke rijd je feitelijk van Potsdam het gebied van Groot-Berlijn in.

En hierna volgt weer een erg idyllisch parkachtig stkje langs een aantal meren.

Er zijn geen echte badstranden met voorzieningen, maar hier en daar zijn kleine strandjes, en hoewel het nog vroeg is, ga ik toch naar zo’n strandje. De afstand tot Berlijn zou vandaag toch maar 30 km zijn. Perfect plekje in halfschaduw, heerlijk gezwommen en uurtje doorgebracht.

Goed dat ik dit plekje koos. Hierna gaat de weg steil omhoog, om na een paar kilometer uit te komen bij een uitkijktoren. Je kunt die beklimmen, maar daar voel ik niet veel voor. Wel voor een kop koffie op het terras aan de voet van de toren.

Als ik daar wegga komen er 2 Nederlandse R1 fietsers aan. Voor hen is Berlijn het einddoel. Ben benieuwd of ik na Berlijn nog andere fietsers tegenkom. Dan weer op weg, met nog meer bergop en bergaf. Had ik eigenlijk niet op gerekend. Bovendien doet de versnelling het niet helemaal lekker. Ik krijg ‘m lastig, en soms helemaal niet, op het kleinste blad aan de voorkant. Probeer alle trucjes met naar achteren trappen en zo, maar het blijft tobben.

Dan fiets ik echt Berlijn binnen, over een brede weg die van west naar oost loopt (ook andersom natuurlijk…)

Ik speur naar een fietsenzaak om naar de versnelling te laten kijken, en na zo’n 20 minuten zit daar inderdaad “Fahhrad Klein”. Ze kijken de versnelling na, zeggen dat er niets aan de hand is, maar verstellen ‘m toch een beetje, zodat schakelen inderdaad iets makkelijker gaat. Ik hoef natuurlijk weer niets te betalen, maar als ik aandring wijst de man op de fooienpot. Ook prima.

Middenin Berlijn ligt een groot, langwerpig park, de Tiergarten (geen dierentuin), en daar loopt de weg doorheen. Aan het begin, althans gezien vanuit het westen, staat de Siegessäule, een overwinningszuil uit de 19^e eeuw.

An het eind van de Tiergarten staat de Brandenburger Tor, en daar moet natuurlijk de klassieke foto genomen worden.

Dan sla ik wat aan het dwalen en kom daardoor pas na wat extra kilometers en extra tijd om half zes aan in mijn hotel aan de Mohrenstrasse, bij de Gendarmenmarkt. Ik had al bedacht dat Berlijn duur zou zijn, dus dan maar gelijk het Hilton :-). En daar rijd ik in mijn enigszins bezwete fietskloffie de fiets door de lobby, want ik moet naar de garage op de 5^e etage, en die weg word me gewezen om de fiets te stallen.

Ik ga eten aan de rand van de Gendarmenmarkt, feitelijk een heel groot plein met aan beide zijden bijna identieke kerken, de Französischer Dom en de Deutscher Dom, en in het midden het concertgebouw.

Zaterdag 18 augustus, Berlijn, niet gefietst, wel 3,5 uur gevaren

Gezien de toestand met de enkel is de hele dag de stad doorsjouwen geen optie. Dan is er de keuze van een stadstour per bus, er zijn 2 trajecten, of een boottocht op de rivier de Spree, die dwars door Berlijn loopt. Na overleg met de concierge van het hotel besluit ik dat laatste te gaan doen.

Beginpunt bij Friedrichbrücke

En zo zit ik van 13.00 u tot 16.30 u heerlijk op een boot en laat de stad aan me voorbij trekken. Het is een grote boot, met rijen plastic stoeltjes op het bovendek. Ik weet 3 stoeltjes aan de zijkant te bemachtigen en kan deze houden, en zodoende kan ik 3,5 uur lang met mijn voet omhoog zitten! Eerst een stuk over de Spree:

Nog een restant echte Berlijnse muur.

Oude architectuur, en nieuwe:

Dan via sluizen naar het kanaal en dan weer naar het westen, woonwijken en groen, tot voorbij de Tiergarten, en dan weer de Spree op naar het beginpunt, via oude en nieuwe regeringsgebouwen.

Beeld dat de verbinding tussen oost en west symboliseert.

De Rijksdag.

Weer terug loop ik op mijn gemak, en met een pauze voor een drankje, terug naar de Gendamenmarkt.

Met de panorama-opname, het hele Gendarmenplein met beide kerken,

Ik eet bij een Italiaans restaurant, en het is bijna donker als ik terugloop naar het hotel. Morgen weer fietsen!