Lieve familie, vrienden en bekenden,

Een verslagje van maar 3 dagen, en dan nog korte afstanden. Maar ik ben hier vrij vroeg aangekomen in Tryszcyn (uitspraak Trissin??), en had nu even tijd. Er zijn geen erg spannende dingen gebeurd, misschien gelukkig maar. Het fietsen gaat nog altijd goed, en het wegdek blijft wisselend van kwaliteit, zeg maar….. Maar, toch weer een stukje opgeschoten. Ik besef dat ik vrij ruim in de planning zit, dus als ik straks ergens kom waar het bijzonder prettig of interessant is, dan ga ik wat vakantiedagen inlassen.

Overigens spreekt men in dit deel van Polen Pools. Punt. Werd er westelijker nog wel iets Duits gesproken, hier kent niemand Duits of Engels. Misschien wel Russisch, maar daar ben ik weer niet zo sterk in…… Dus veel handen- en voetentaal en veel glimlachen.

Zoals altijd heb ik een aantal foto’s in de verslagen zelf gezet, en onder het tabje “Foto’s” in dit blog nog meer foto’s per dag opgeslagen.

Woensdag 29 augustus, Pila – Krostkowo, 47 km

Vanochtend door de wekker heen geslapen. Was een beetje laat geworden gisteravond met de blog bijwerken, dat zal de oorzaak zijn. Na inpakken, douchen, ontbijten en uitchecken kon ik even voor negenen vertrekken. De fiets werd door de portier voor me uit de bagageruimte gehaald en zo kon ik de fiets opladen in de lobby, juist voor een mooie spiegel voor een foto.

Via een parkje langs de rivier de Gwda bereik ik de buitenwijken van Pila en rijd de stad uit. En dan ligt daar ineens zomaar een net nieuw aangelegd mooi fietspad, met van dat rode fiets-asfalt!

Jawel, zeker 500 meter. Goed, daarna dus weer gewoon de autoweg op, in zuidelijke richting. Na ca. 8 km slaat de route naar links af, een heel rustig asfaltweggetje in. Het weer is lekker (tot ca. 23 graden), de omgeving aardig en de weg fijn, niets te mopperen dus. Maar er is altijd een “maar”. Zoals al op de routebeschrijving staat aangegeven volgt er nog een stuk gravelweg:

Op het kaartje in de routebeschrijving lijkt het om een stuk van 10 km te gaan, maar het valt mee, het zijn er maar 6. En er zijn niet al te veel hellingen op dit stuk, dus het is te doen, over de soms puntige stenen. Lang leve de Schwalbe anti-lek banden! Daarna volgen weer wegen die niet al te druk zijn en met redelijk asfalt. Hier glooit het weer meer.

Ik fiets aan de noordkant van het brede dal van de rivier de Notec, dat van west naar oost loopt, over een heuvelrug. Dat lijkt zo’n beetje de Betuwe van Polen te zijn: overal fruitboomgaarden. Donker blauwpaarse pruimen, groene peren en appels in allerlei kleuren, tot zelfs lila-roze aan toe. Ziet er mooi uit.

Het is hier een welvarende streek, met veel agro-bedrijvigheid en mooie huizen. Bij verschillende boerenbedrijven hangen borden waarop staat dat er steun is verleend door de EU. Er is hier in ieder geval iets mee gedaan.

Ik had overigens eerder trek in koffie gekregen en in een iets groter dorpje aan een passerende vrouw gevraagd naar een cafeetje o.i.d. Dat was er niet, maar volgens haar moest ik naar Gabrionna. Daar zou ook de R1 route, met een omweggetje, vanzelf uitkomen, maar de vrouw gebaarde en zei in rap Pools dat ik écht de andere kant op moest gaan. Op de kaart leek dat te kloppen, ook zo zou ik in Gabrionna komen. Een beetje tegen m’n gevoel in volg ik de aanwijzingen van de vrouw – ik had haar immers zelf aangesproken. Mijn gevoel was niet onterecht: weliswaar is de afstand korter, maar er zitten twee gemeen stevige hellingen op deze weg, die ik beide niet helemaal fietsend haal. En in Gabrionna was niets te vinden wat ook maar op iets van horeca leek……

Een half uurtje later, in Bialosliwie, probeer ik het weer. Wel twee grote supermarkten en de nodige kappers, maar horeca ho maar. Gevraagd bij een benzinestation en deze man wijst me een kilometer terug. Dan ga ik wel de heuvel af, maar zowaar, een restaurantje:

Wel goed opletten, want aan schreeuwende commerciële reclames doen ze hier niet en het lijkt gesloten. Het is – wat anders? – een pizzarestaurantje, en ik krijg een grote bak hete, slappe oploskoffie. Lopend terug de helling op.

Tegen half vier bereik ik m'n overnachtingsadres, de Gospodarstowo Agroturystyczne Ranczo w Dolinie van Martin en Teresa in Krostkowo.

Voor degenen die het vorig verslag niet gelezen hebben: Dit is het adres dat ik gisterochtend vanuit mijn hotel in Pila gebeld had en waar de man aan de telefoon zei dat er plaats genoeg was. En dat ik toen anderhalf uur later in het centrum van Pila een vrouw op straat aansprak omdat ik op zoek was naar een kantoorboekhandel, en zij me verwees naar haar beter Duits sprekende dochter, die ik, na aankoop van het schriftje, weer tegenkwam en met wie ik een praatje maakte. En er toen achter kwam dat haar ouders die Agroturystyczne in Krostkowo hadden. En Pila heeft 75.000 inwoners.

Als ik het erf op fiets komt Teresa gelijk naar me toelopen en omhelst me alsof ik een oude vriendin ben. In Duits en gebarentaal verwonderen we ons over dit toeval. Zij wijst naar de hemel, en wie weet was dit wel voorbeschikt. In ieder geval word ik hartelijk ontvangen met koffie, water en bonbons, en moet ik minstens 4 appels meenemen naar het huisje dat ik vannacht heb. Haar man Martin komt even later thuis en neemt een foto van ons.

Dan loop ik het erf af naar beneden – en daar is, zoals ik al gelijk gezien had, een waanzinnig panoramisch uitzicht over het brede dal van de Notec:

Er zijn 3 huisjes, en dat aan de linkerkant is voor mij. Het is zo’n soort Scandinavische blokhut met kleine veranda aan de voorkant. Ik neem natuurlijk wel 20 foto’s van het uitzicht. Beneden aan de heuvelrug loopt een spoorlijn (vanuit Warschau, volgens Martin) en links is een klein stationnetje.

Ook heb ik buren

aan wie ik later twee van de appels voer. En een brutale gast die zomaar mijn huisje binnenloopt, en als ik haar/hem eruit stuur, zich eerst eens even rustig gaat wassen in het gras,

en zich daarna genoeglijk nestelt op de veranda.

Kortom, een hele mooie overnachtingsplek!

Zie ook de fotogalerij voor nog meer uitzichtfoto’s :-).

Martin brengt me later een pizza als avondmaaltijd. Als het donker wordt zie ik in de verte, aan de andere kant van het dal, allemaal kleine rode lichtjes op een rij, die aan en uit flakkeren: een rij windmolens op de heuvelrug aan de zuidkant van het Notec-dal, ik schat op wel 30 km afstand.

Donderdag 30 augustus, Krostkowo – Mrocza, 45 km

Als ik ’s ochtends de deur van het huisje opendoe om naar het toilet en de douche te gaan (het is wel een soort camping) komt mijn zwarte ongenode gast er gelijk aan en gaat zich binnen in een van die onmogelijke acrobatische houdingen wassen. Ik weet hem/haar toch te bewegen terug de veranda op te gaan, maar word daar dan wat verwijtend aangekeken.

Ik maak het goed met een klein stukje overgebleven pizza. En dan moet ik toch echt weg hier.

Boven op het erf komt Teresa het huis al uitgelopen en neemt de lakens en handdoek in ontvangst. Ik had ze niet hoeven mee te nemen, begrijp ik. We nemen hartelijk afscheid van elkaar, met 3 zoenen. Ze zegt me nogmaals hoe ze me bewondert met dat fietsen, in half Duits, half Pools. Lief.

En dan echt weer op de fiets. Al gauw daal ik van de heuvelrug af tot bijna beneden

en blijf dan net even hoger dan de spoorlijn langs het dal fietsen tot aan Osiek nad Notecia. Dat leek een wat groter plaatsje en ik had gehoopt daar te kunnen ontbijten, maar nee.

Wel is even verder een openluchtmuseum, dat ik bezoek. Ik word gelijk benaderd door een jonge vrouw, gids van dit museum, die echter geen Westerse taal spreekt. Maar ze hebben wel een audiotour in het Engels. Ik begrijp dat de tour 1 tot 2 uur duurt, en dat is me iets te lang. Ik maak met een vertaalprogramma op mijn telefoon duidelijk dat ik maar een half uur tijd heb. Daarop krijg ik een aangepast programma: de jonge vrouw loopt met me mee en met haar audio-apparaat bestuurt ze ook het mijne. Ook opent ze met een sleutel de diverse gebouwen. Het is best interessant, en achteraf heb ik een beetje spijt dat ik mezelf maar een half uur gunde, ik had vandaag uiteindelijk tijd genoeg.

Het museum lijkt wel op het openluchtmuseum bij Arnhem. Ook hier huisjes uit 19^e eeuw, ingericht en wel.

Ook zijn er molens, en de audiogids legt uit hoe ze werken. Als rechtgeaarde Nederlandse wist ik dat natuurlijk al wel.

Het terrein van dit museum is aangelegd op een 2500 jaar oud grafveld, en men heeft hier archeologische vondsten gedaan, die in een apart gebouw worden tentoongesteld. Het meest bijzondere zijn de gevonden urnen, waarop met veel precisie gezichtjes zijn aangebracht.

(pas achteraf zag ik mezelf in de spiegeling van de vitrine).

De gids is zo aardig om te regelen dat ik koffie kan drinken in het museumcafeetje, dat eigenlijk gesloten is.

Dan weer op weg. Vlak na Osiek verlaat de route het dal van de Notec en slaat af naar het noorden. Weer even wind mee! Even gestopt bij een Mariabeeld met linten en een daarachter gelegen rozenveld.

Het begint warm te worden, de weg is rustig en ik doe de irritante helm af. Kort daarna suis ik met een vaartje van 46,9 km/u een helling af. Da’s best wel hard. Niet dat het m’n gemiddelde snelheid echt beïnvloedt: even daarna moet ik in versnelling 1-1 weer omhoog ploeteren, en haal ik ternauwernood 6 km/u. De R1 route is niet altijd even logisch. Bij het dorpje Dabki word je rondgeleid langs een landhuis waarover wat wordt gezegd in de beschrijving. Maar het landhuis is privébezit en je mag niet op het terrein komen, en vanaf de weg is niets te zien.

En dan lijkt het alsof ik ineens een enorme afstand heb overbrugd:

Ik zal niet de enige zijn die een dergelijke foto maakt!

Ergens bij een vrij onbetekenend dorpje staat een groot bord met informatie (alleen in het Pools) over de R1 route.

Maar het is toch leuk om daar ineens ook “Den Haag” te zien staan. Toch mijn geboorteplaats.

In Mrocza heb ik een slaapplaats gevonden in het internaat van een sportcentrum. Simpel, maar netjes. Ik kan daar wel ontbijten, maar voor het avondeten ben ik aangewezen op de supermarkt, er is geen restaurant in Mrocza. Ik fiets toch nog even het centrum in. Vrij groot, en recent heel aardig ingericht marktplein met allemaal mooie houten banken en een speelse fontein. Uitgelezen plek voor horeca. Kennelijk zit dat nog niet in het systeem van de Polen.

En ik zie dat het laat in de middag toch nog 29 graden is.

Vrijdag 31 augustus, Mrocza – Tryszczyn, 41 km

Vanmorgen een eenvoudig ontbijt, maar wel veel, zoals gebruikelijk. Ik wil graag thee, maar begrijp de dame van de bediening niet goed als ze me de keuze geeft tussen een zak met een en ander, of een blikken trommeltje waar Lipton op staat. Dat tweede kies ik dus, en de dame schept daaruit oploskoffie…..

In dit sportpensionaat zitten, nu althans, voornamelijk aannemers en werklui. Aan het tafeltje voor me telefoneert een man in een taal die ik niet thuis kan brengen. Naderhand rijdt hij weg in een bestelbus van een bedrijf uit Estland. Toch apart, deze werkmigratie. Veel Polen werken in Nederland (en enkele Nederlanders in Polen), en Esten werken dan weer in Polen.

Ik fiets langs de nieuwe sporthal:

Het is somber, grijs weer, het miezert een klein beetje en het is koud. Al gauw trek ik m’n regenjack aan. Ik kom langs een monument ter nagedachtenis aan een aantal in de tweede Wereldoorlog vermoorde mensen uit Mrocza. Er staan Poolse vlaggen bij en er ligt een vers bloemstuk bij van echte, rood en witte bloemen.

Ik ben vrij vroeg weggegaan en schiet goed op. Overweeg even m’n hotelplanning aan te passen, want de afstand van vandaag is wel erg klein, maar doe dat toch niet. Ik heb immers tijd genoeg, en nu kan ik vanmiddag rustig het blog doen.

Op een bepaald moment lijkt het alsof ik in Nederland aan het fietsen ben: vlak land, grijze lucht, goed wegdek:

Onverwacht, want de dorpjes bestaan hier uit 3 verspreid staande huizen, staat ergens langs de weg een huis/winkeltje waar naast de deur een bord met de tekst “cafe” erop hangt. Zou het?

Binnen is het een winkeltje dat lijkt te zijn blijven steken in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Maar op mijn – in het Pools – gestelde vraag naar koffie wordt geknikt en een waterkoker wordt aangezet. De dame van de winkel dirigeert me weer naar buiten, naar de picknicktafel, en brengt me 5 minuten later een beker – drinkbare – oploskoffie. En ik mag niets betalen! Als ik de beker terugbreng en het nogmaals vraag, schudt ze haar hoofd en zegt “na zdrowie”, wat proost of op je gezondheid betekent. Ik bedank haar in het Pools met “dziekuje” en voeg daar in het Nederlands aan toe dat ik het heel vriendelijk van haar vind. Per slot gaat het om de intentie waarmee je iets zegt, en ik denk dat ze me wel begreep.

Kort daarop kom ik bij het Parkhotel in Tryszczyn, een soort kleine Van der Valk aan de provinciale hoofdweg, en een beetje oubollig wat kamerinrichting betreft. Maar het meisje bij de receptie spreekt redelijk Engels, en dat is wel zo makkelijk!

Rustige middag, verslag bijgewerkt, en die plaats ik nu op de blog in een zijzaaltje van het hotel (in de grote zaal is een vrolijke bruiloft aan de gang). Tot de volgende keer!