Lieve familie, vrienden en bekenden,

Onderstaand geen verslag meer van een fietsreis, maar van anderhalve week vakantie! Maar – wel heel belangrijk – ik heb Gdansk gehaald! En ruim op tijd dus. Zelfs zoveel op tijd dat ik er eerst doorheen gefietst ben (was wel een uitdaging….) en verder naar het noorden, naar de badplaats Sopot ben gegaan voor een paar dagen strandvakantie. En ik ben vanuit Sopot naar Hel gevaren. Mooie naam. Nu ben ik weer teruggekeerd naar Gdansk, waar ik uitgebreid de stad aan het bekijken ben. Enige jammere is dat het de dagen in Sopot vrij koud was, en nu hier in Gdansk is de zomer in volle kracht teruggekomen. Maar ja, er moet altijd iets te wensen overblijven.

Hieronder dus het vakantieverslag met een aantal foto’s, en onder het tabje “Foto’s” in dit blog nog meer foto’s per dag.

Donderdag 13 september, Jantar - Sopot, 45 km

Met de verhuurster van het vakantiehuis had ik afgesproken de sleutel achter te laten in het washok (voor beide huizen, aan achterkant toegankelijk) en zo trek ik dus de deur achter me dicht van dit erg prettige huis en stap rond tienen weer volledig bepakt op de fiets.

Even een korte uitleg over route en geografie. Ik zat in Jantar aan de noordkust van Polen, iets oostelijk van Gdansk. Bij Gdansk loopt de kust met een boog naar het noorden richting Gdynia en verder. Halverwege Gdansk en Gdynia ligt de badplaats Sopot. Het strand ligt daar dus op het oosten. Hoop dat dit zo duidelijk is, anders even op een kaart kijken.

Tot aan de rivier de Wisla is het 6 km over een pad door het bos. Prettig fietsen. Slechts 1 keer moet ik een stukje lopen omdat er zacht zand vanuit het hoge duin rechts van me over het pad ligt.

Even verderop springt, zo’n 25 meter voor me, een hert over het pad. Mooi gezicht, maar natuurlijk te snel om te stoppen en fototoestel te pakken. Vlak voor de Wisla (of eigenlijk een van de vertakkingen van de Wisla, het is een deltamonding) ga ik naar de provinciale weg nr. 501. Er is hier geen brug, maar een veerdienst. Het ziet er heel Nederlands uit.

De pont wordt getrokken door een sleepbootje aan de zijkant, en dit is het uitzicht richting zee:

Bij de overkant zie ik ineens al het gemeentebord “Gdansk” staan, dus ik neem snel een foto en vraag een fietser op de pont een foto van mij te nemen met bord op de achtergrond – is immers een historisch moment op deze reis. M’n helm, net opgezet omdat ik dacht dat het aan deze kant van de rivier wel eens druk kon worden, zet ik na de eerste foto gauw af. Ben niet erg ijdel, maar met die pot op m’n hoofd zie ik eruit als een mislukt paasei. Dit is dus de tweede foto:

En nog even van dichtbij, voor de duidelijkheid:

De weg blijft overigens nog redelijk rustig, dus de helm blijft op de bagagedrager. In dit gebied, de strook aan de kust, zijn veel vakantieparken met huisjes variërend van lelijke en oude vierkante bouwsels, tot net nieuw gebouwde houten huizen in Scandinavische stuga-stijl, met veranda. Er zijn echter nog maar weinig vakantiegangers hier. Na nog eens 6 km kom ik bij een in aanbouw zijnde brug over een andere tak van de Wisla. Ernaast ligt een tijdelijke pontonbrug. Ik loop met de fiets aan de hand over het voetgangerspad. De “rijweg” bestaat uit ongelijk liggende stalen platen, het is hier heel druk en de brug beweegt enigszins.

Kort daarna is daar het alternatieve dijkweggetje dat ik op de kaart gezien had – een heel stuk stiller! Ik volg dat zo’n 5 km en wordt dan weer naar de hoofdweg geleid, vlak voor een olieraffinaderij. Als ik de hoofdweg nader zie ik boven de bomen uit een reclamebord steken waarop ik net de letters “kro” kan zien. De linkerhelft van het bord gaat schuil achter de bomen. Het is een bekend lettertype, zeker voor iemand uit Delft. Het zal toch niet? Maar jawel, als ik bij de weg kom ligt daar:

Dan wordt m’n weg zoeken lastig. Er wordt aan de overkant van de drukke verkeersweg een fietspad aangelegd, maar dat is nog niet berijdbaar. Er is gelukkig wel een vluchtstrook van ca. 1 m breed, waarop ik dan maar ga fietsen. Dat gaat een tijdje goed, tot die strook ophoudt. Aan de overkant is dan een krakkemikkige stoep waar ik zo goed en kwaad als het gaat overheen manoeuvreer. Tot ook die ophoudt. Waar nu heen? Er staat een bord “verboden voor fietsers” bij het vervolg van de weg, die bij een verkeersknooppunt met fly-overs uitkomt en een echte autosnelweg wordt (en ik zou daar ook echt liever niet fietsen), maar waar je als fietser dán heen moet staat nergens aangegeven. Dan zie ik een wielrenner, die het laatste stuk wel op de rijbaan had gefietst, een zijweg naar links inslaan, en ik volg hem maar. De weg leidt naar een fiets-/voetgangerstunnel onder het verkeersknooppunt door. Nieuw en heel praktisch. Nu nog goed aangeven.

Zo m’n weg zoekend fiets ik Gdansk binnen, waar ik links om het centrum naar het noorden wil gaan richting de kust, waar – volgens de kaart – een fietspad loopt. Het is nog niet zo eenvoudig. Een keer is het kruispunt versperd door een ongeluk met een tram.

Ik mag daar niet langs en moet een stuk omrijden. En een keer wordt ik door een boze chauffeur toegeroepen dat ik op de stoep moet fietsen. Enigszins geschrokken doe ik dat dan maar. De stenen liggen er echter schots en scheef, en er staan bomen met ijzeren roosters eromheen waar je niet overheen kunt fietsen. Ik mopper behoorlijk en verlang even hevig naar de fietsvoorzieningen in Nederland. Pas hier ga je de Nederlandse fiets-infrastructuur en -cultuur goed waarderen! Hier is het zo vaak onduidelijk waar je als fietser moet/mag rijden.

Maar al rommelend en zoekend en de weg vragend ga ik toch de goede richting uit. Vlak voor het hoofdstation van Gdansk, Gdansk Glowny, vind ik het doorgaande fietspad en ik rijd wat hoger langs het station.

Over anderhalve week vertrek ik hiervandaan terug naar huis.

Even verderop ga ik rechtsaf naar de Alleja General Jozefa Hallera – zo blij dat ik vorige week een detailkaart van Gdansk, Sopot en Gydynia heb gevonden bij een benzinestation! Deze aleja (allee) loopt kilometers lang door en eindigt bij de kust bij het plaatsje/stadsdeel Brzezno, vanwaar het fietspad langs de kust begint. Dit gaat heel goed en om half vier ben ik daar. Het is hier zowaar een gezellige plek, met wat horeca en een kinderspeelplaats, alles goed verzorgd en netjes. Als beloning en lunch eet ik daar bij de strandopgang een gofry z smietana, een wafel met slagroom, hier heel populair.

Ik heb er wel publiek bij:

Het strand zelf ziet er ook goed uit. Naar rechts (het zuiden) ligt de haven van Gdansk:

en naar links loopt de kustbocht van Sopot en verderop Gdynia.

En er is hier een heel fijn fietspad, parallel aan een breed voetpad, dat zo’n 10 kilometer doorloopt vlak langs het strand, tot voorbij Sopot. Zo ongeveer om de 100 meter is er een opgang, door de bomen-/ struikenrij, naar het strand. En elke paar kilometer, waar je vanaf de weg naar het strand kunt, zijn er wat cafeetjes of kiosken. Prettige sfeer, vakantie-achtig. Het is nu later op de dag ook zonnig geworden, dan ziet alles er gelijk mooier uit.

Met een paar fotostops ben ik een half uurtje later bij Sopot, waar ik al snel mijn hotel vind. Het is groot en modern, en ligt pal aan het fiets-/voetgangerspad. Het is in een u-vorm gebouwd, met de opening richting zee. Ik krijg een kamer in de zuidpunt, met balkon en uitzicht:

Hier houd ik het wel even uit!

Vrijdag 14 september, Sopot, niet gefietst - wel veel gelopen

Ik ben met alle hotelontbijten de afgelopen weken redelijk verwend, maar hier is wel erg veel keus. Ze hebben zelfs porridge, Engelse pap, en dat neem ik voor de verandering, best lekker.

Het is nog bewolkt en vrij koud om 11 uur, wanneer ik lopend op weg ga naar het centrum en de pier van Sopot, ca. 2 km verderop, dus ik kleed me warm aan. Al gauw breekt de zon door, dus het fleece-vest gaat weer uit, en later ook het 2^e t-shirt.

Prettig lopen langs het voetpad, en af en toe even het strand op. Hoe dichter bij het centrum, hoe meer restaurants en strandtenten. Alles ziet er hier zeer verzorgd uit.

Dan kom ik bij een park en de pier van Sopot. Het is een chique badplaats en de goed onderhouden gebouwen dateren zo te zien uit de belle epoque, eind 19^e, begin 20^e eeuw.

Recht tegenover het grote witte kurhaus-achtige hotel, ligt een houten pier (volgens de beschrijvingen de langste houten pier van Europa), met aan beide zijden ernaast boogvormige arcaden waar in de kraampjes vooral barnstenen sieraden worden verkocht.

Ik koop een toegangskaartje voor de pier voor een paar zloty, en ga er op flaneren, zoals iedereen hier. 

Zoals gezegd, ik heb vakantie. Uit de verte had ik daarnet al een oud galjoen zien wegvaren, althans, dat dacht ik. Als ik op de pier loop, komt het galjoen terug, en dan blijkt het een spaanplaten toeristenversie van een galjoen te zijn. Aardig, maar beetje jammer.

Op de pier zit ik een tijdje lekker in de zon.

Even een wolkje:

Daarna loop ik terug en ga het stadje in. Ook dit is mooi verzorgd, en het oude en het nieuwe gaan naadloos in elkaar over. Zo hebben ze de doorgaande weg in een tunnel geleid, en daarboven een groot plein aangelegd, dat de strandpromenade verbindt met de winkelstraat.

In die winkelstraat is een Gaudi-achtig gebouw

maar belangrijker, een boekenwinkel waar ze Engelse boeken verkopen! Het lezen op de laptop vind ik toch niet handig en prettig, en zeker nu de fietsreis vakantie is geworden, heb ik behoefte aan een boek. Ik koop er gelijk twee. De rest van de dag wordt gekenmerkt door slenteren en terrasjes. ’s Avonds eet ik verrassend goed bij een strandtent waar een 3-mans Zuid-Amerikaans bandje speelt. 

Terug naar het hotel ben ik blij dat ik m’n fleece-vest mee heb; duidelijk te merken dat het al half september is, het is koud geworden.

Zaterdag 15 september, Sopot, 10 km

Gisteravond heb ik de badkamerdeur van mijn kamer enigszins gemold. Er zit nl. een sterke dranger op, heel irritant, en ik probeerde de deur ver open te doen en dan die dranger vast te zetten, maar toen sprong het mechanisme de andere kant uit (zoiets als een elleboog die de verkeerde kant op buigt) en zat toen muurvast, geen beweging meer in te krijgen. Ben nog op stoel geklommen om te proberen het weer in de goede kant te zetten, maar toen schoten er twee schroeven uit. Straks maar even proberen het uit te leggen bij de receptie….. Gelukkig spreekt men hier wel Engels.

In de ochtend ga ik eerst naar de “infinity-pool” op het dak van het hotel.

Het waait wel stevig, maar in de luwte van het balkon is het aanvankelijk wel uit te houden. En het water is heerlijk lauw. Ik zwem en laat me opdrogen in de zon met een aperol-spritz onder handbereik – het luxe leven!

Deze decadentie duurt echter nog geen uur, want dan komt dichte bewolking opzetten en wordt het echt te koud. Dus de fiets gepakt en op pad gegaan. Voor het Grand Hotel in Sopot is een tentoonstelling van oldtimers. Speciaal voor Denis en Marina maakte ik deze foto:

(Voor de niet-kenners, dit is een Citroën Traction Avant, die werd geproduceerd vanaf de jaren dertig tot in de jaren vijftig.)

Ik fiets het kustpad verder door tot waar het ophoudt.

Dan weer terug.

Zondag 16 september, Sopot – Hel – Sopot, niet gefietst

Vandaag vaar ik met een reguliere lijndienst, die een paar keer per dag de overtocht maakt, naar Hel, een plaatsje op het uiterste puntje van een lang en smal schiereiland, dat vanaf de kust ten noorden van Gdynia met een boog in zee uitsteekt. Zie onderstaande foto van de kaart.

De boot vertrekt vanaf de pier van Sopot, dus eerst daarheen lopen, kaartje voor pier kopen en op de pier een kaartje voor de boot.

Alles gaat keurig op tijd (ik ook) en al om half elf komt de boot eraan, het is een catamaran.

Het is betrekkelijk rustig, en ik vind een mooie plek op het achterdek, en om 11.00 u vertrekken we. Het is een prettige overtocht, en ik neem (te) veel foto’s.

Als we een paar kilometer voor Hel zijn, merk ik dat de boot afremt en van richting verandert. Ik snap het niet, maar dan zie ik aan stuurboordzijde (rechts dus) iets in het water drijven waar de boot in een bocht omheen vaart. Het lijkt wel een oude losgeslagen mijn of zoiets!

Even denk ik dat de boot op deze plek zal blijven totdat de kustwacht er is, maar na een volledig rondje wordt er toch doorgevaren. We krijgen geen uitleg.

Om 12.45 u meert de boot aan in Hel, vlak voor een zeiljacht. Maar dat gaat goed – hebben ze vaker gedaan.

Hel zelf is een klein toeristenplaatsje, met veel souvenirkraampjes en eettenten, met name lody (ijs), gofry (wafels) en ryby (vis).

Ook is er een opvang voor zeehonden en zeeleeuwen, zo wordt het althans genoemd, maar er zitten blijkbaar maar enkele dieren, en van het voeren wordt een hele show gemaakt waarvoor de mensen in lange rijen gaan staan. Ik sla dit over en wandel verder door het plaatsje en over de promenade langs het strand,

met praktische uitzicht- en schuilplek:

Op een terras eet ik op m’n gemak een kop lekkere vissoep. 

Dan komt er een donkere wolkenlucht aanzetten en ga ik snel terug naar de boot.

Het blijft echter droog, en de terugtocht verloopt rustig. Een ontspannen dagje.

Maandag 17 september, Sopot, niet gefietst

En weer een ontspannen dag vakantie. Na een uitgebreid ontbijt (ik lunch deze dagen nauwelijks, om het een béétje in evenwicht te houden), ga ik naar het strand. Dus alleen even het fiets- en het voetpad oversteken.

Het is lekker weer, warmer en zonniger dan gisteren. Ook het water van de Oostzee is lekker van temperatuur. En o ja, ik weet nu waarom het bijna niet zout is, even opgezocht. Dat komt omdat er veel grote rivieren in uitkomen en er maar een kleine open verbinding is met de Atlantische Oceaan (tussen Denemarken en Zweden). Verder is het hier vrij koud, dus er vindt ook bijna geen verdamping plaats. Logisch dus.

Ik denk dus lekker te gaan zwemmen, maar zoals altijd is er wel iets niet helemaal perfect….. En in dit geval is dat de aanwezigheid van aardig wat kwallen! Ik probeer toch te gaan zwemmen, maar nadat er een paar tegen me aan zijn gekomen, ren ik gauw het water weer uit. Weliswaar ben ik niet gestoken, maar ik vind dat glibberige een beetje eng. Best kinderachtig.

Ik pak daarom m’n spullen bij elkaar en ga langs de vloedlijn naar de pier en het centrum van Sopot lopen.

Onderweg eerst veel verschillende soorten meeuwen op het strand, en zelfs een kraai of raaf.

Een stukje verder ligt er over een stuk van een paar honderd meter allemaal vies uitziend en ruikend zwart zeewier. Een bijzonder vogeltje vindt dat echter helemaal niet vies en pikt er lustig op los.

En dan zie ik een stuk of zes watervogels die ik helemaal niet op zee zou verwachten: zwanen! Ze zijn behoorlijk mak en eten zelfs uit de hand van een paar mensen.

Ik loop onder de pier door, drink wat op een (dak)terras van een strandtent en loop dan terug via het voetpad.

Kortom, een rustige laatste dag in Sopot.

Dinsdag 18 september, Sopot – Gdansk, 20 km

Het is duidelijk naseizoen en niet druk in het hotel. Ik mag daarom later uitchecken, om 13.00 u. Het is stralend weer en warmer dan het eerder deze week geweest is. Zal je altijd zien: zit ik 5 dagen aan het strand, is het fris, ga ik daarop 5 dagen naar de stad, is de verwachting 25 graden en meer. Dus van deze (extra) ochtend hier moet ik in ieder geval genieten! Ik ga dan ook naar het zwembad op het dak, en dat is vrij aangenaam.

Na een tijdje zie ik ineens een man met een getrainde roofvogel rondlopen. Ik begrijp het even niet, maar dan snap ik dat die hier komt hier om de kraaien, raven en duiven te verjagen. De roofvogel (valk? Ik ben daar zo slecht in) zit op een gegeven moment vlak bij me.

Daarna is er ineens een filmploeg op het dak, met een model dat in allerlei houdingen en loopjes voor het zwembad gefilmd wordt. Hier ben ik niet zo blij mee. Voel me niet echt vrij. Als ze op een gegeven moment vlak voor me staan, geef ik aan dat ik beslist niet in beeld wil. Dat verzekeren ze me, maar ik blijf het wat vervelend vinden. Dan moet ik echt weg. Neem nog een laatste foto vanaf het balkon en haal dan m’n fiets uit de parkeergarage.

Ik fiets nog even naar Sopot voor een boodschap en een cappuccino.

Dat is nog eens een schuimkop!

En dan eindelijk echt op weg. Ik fiets nog langs een paar mooie stranden, en een kleine pier die ik op de heenweg niet gezien had, voordat ik Gdansk in rij.

De weg door Gdansk is me inmiddels bekend, dus ik fiets bijna rechtstreeks naar het station. Even verderop is de oude binnenstad. Daar ga ik in door een grote stadspoort, de Brama Zlota (gouden poort).

Achter de poort ligt de Dluga, de Langestraat, nu een wandelpromenade met allemaal prachtig gerestaureerde of volledig herbouwde hoge huizen. Bij de Russische beschietingen in het voorjaar van 1945 is zo’n 80% van de stad verwoest. Maar al kort daarna is men begonnen met de herbouw, met name van het oude centrum. Het doet inderdaad iets aan Amsterdam denken, zoals ik eerder gelezen had.

De Dluga komt uit op de Dlugi Targ, de Lange Markt, hét belangijkste plein van de stad.

Mijn hotel ligt in een zijstraatje van deze Dlugi Targ, dus vlakbij alle beroemde punten. Goed gekozen!

's Avonds, bij de rivier de Stara Motlawa, vlak achter de Dlugi Targ:

Woensdag 19 september, Gdansk, niet gefietst – wel veel gelopen

Vandaag de hele dag door de stad gelopen en alles goed bekeken, te beginnen bij een Fahrenheit barometer/thermometer uit 1752, die vlak voor het hotel staat. Daniel Fahrenheit werd eind 17^e eeuw hier in Gdansk geboren en woonde hier vlak achter, vandaar.

Dan naar de andere kant van de Dlugi Targ (Lange Markt), waar de Neptunusfontein staat:

Verderop op het plein staan borden met foto’s van 2 beroemde fotografen, Zbigniew Kosycarz en zijn zoon. Kosycarz senior leefde van 1925 tot 1995 en fotografeerde door alle jaren heen de stad Gdansk. Dus ook hoe het er vlak na de oorlog uitzag.

En aan de andere zijde van de borden zijn foto’s van hoge bezoekers aan Gdansk en de Dlugi Targ. Ik liep daar langs zonder goed te kijken, maar zag toen ineens wat bekende gezichten:

Over een brug over de Stara Motlawa (de oude Motlawa) loop ik naar een stadsdeel dat tussen de rivier en het parallel lopende kanaal ligt, een soort eiland dus. Vanaf de brug heb ik al goed zicht op de grote oude (scheeps)kraan, kenmerkend voor Gdansk. Deze grote kraan (Zuraw) staat symbool voor het handelsverleden van deze Hanzestad, en dateert uit de 15^e eeuw. Hij werd gebruikt om zware lading uit schepen te halen.

Er ligt ook hier een “oud galjoen” voor rondvaarten. Het is hier érg toeristisch, maar nog wel plezierig. En voor de toeristen zijn er ook deze “watertaxi’s”:

Ik dacht eerst dat het waterfietsen waren, maar ze zijn nog gemotoriseerd ook.

Er wordt hier in dit gedeelte veel nieuw gebouwd. Opvallend is dat hier de nieuwe panden allemaal de vormgeving hebben van hoge smalle grachtenpanden, maar dan in moderne stijl. Vind ik eigenlijk beter en mooier dan dat ze geheel in historische (nep) stijl zouden zijn gebouwd.

Vanaf het eiland, waarop ook een reuzenrad staat, loop ik langs de jachthaven, en via een brug kom ik recht tegenover de grote kraan uit.

Daar is ook het scheepvaartmuseum (Muzeum Morskie), dat ik even bezoek. Helaas zijn alle verklarende teksten in het Pools, maar toch aardig om te zien.

Nog een stukje verder naar het noorden drink ik koffie naast een uiterst moderne voetgangers- en fietsbrug, die dan juist opengaat om de reguliere rondvaartboot en het galjoen door te laten.

Ik kom ook nog langs markthallen:

en het arsenaal:

en natuurlijk de grote Mariakerk.

Vanonder  de poort in de grote kraan door een mooi beeld op nieuw in aanbouw zijnde “grachtenpanden”

Ook ’s avonds is Gdansk mooi, veel gebouwen zijn verlicht

Op de  Dlugi Targ blijft het lang druk en zitten de terrassen tot ’s avonds laat nog redelijk vol, mede dankzij de gasbranders (niet milieubewust, wel gezellig). De toeristen zijn voornamelijk Scandinaviërs en Duitsers, maar Ik hoor hier ook voor het eerst sinds 4 weken weer Nederlands spreken.

Donderdag 20 september, Gdansk, niet gefietst - wel gekayakt.

Ik ga inderdaad kayakken. Niet zo verrassend, als je me een beetje kent. Bij een van de toeristenbureaus is me het adres gegeven van een verhuurbedrijf, even buiten de binnenstad, aan de zuidkant. Goed om ook even een niet-toeristisch deel van Gdansk te zien, waar gewone mensen wonen. Het is een mengeling van oude en nieuwere huizen, met af en toe nog braakliggende, niet herbouwde stukken ertussen.

Het botenverhuurbedrijf ligt aan een doodlopende zijarm van de Motlawa. Beide mannen bij de verhuur spreken iets Engels, dus met enig handen- en voetenwerk huur ik een kayak, gaat m’n camera in een klein tonnetje dat mee in de boot kan, en wordt m’n rugzakje in bewaring genomen. Nu nog die kayak in…. Varen is één ding, en kayakken gaat me gemakkelijk af, maar om ìn een kayak te stappen (zonder om te slaan) is iets heel anders. Ik sta wat te aarzelen en stuntelen op de steiger, en dan besluit de verhuurman tot een andere strategie. De kayak wordt op de lage, drijvende steiger getrokken, met de voorpunt een stuk uitstekend boven het water. Dan moet ik instappen en word de kayak met mij erin het water ingeduwd. Voel me wel een beetje gegeneerd, maar het belangrijkste is dat ik kan gaan varen. Een van de vriendelijke verhuurmannen neemt zelfs nog wat foto’s van me en geeft dan m’n camera weer aan.

Ik peddel eerst via de Stara Motlawa naar het stadscentrum, en neem de nodige foto-stops.

Vlak voor de grote kraan lig ik ook stil midden op de rivier, tegen een stuk damwand, voor foto’s. En dan gaat plotseling dat namaakgaljoen, dat er vlakbij aan de kade lag, varen! En gelijk snel! Ik stop gauw het fototoestel in het tonnetje en leg de kayak zo dicht en recht mogelijk langs de damwand. Op zo'n 2 meter afstand passeert het galjoen mij in het kleine kayakje. Gelukkig gaat er niets mis, alleen even flinke deining.

Dan weer verder, langs de nieuwe voetgangers-/fietsbrug, die open staat. Kort daar voorbij draai ik scherp naar rechts, het kanaal op dat evenwijdig aan de rivier loopt, en even verderop Nowa Motlawa heet. Hier is het een stuk minder gecultiveerd en toeristisch, met wat oude fabrieksgebouwen zonder daken of ramen langs de kant.

Daarna langs de jachthaven, waar het op plaatsen vrij nauw is, maar zoals gezegd, ik kan best aardig kayakken. Via een klein dwarskanaaltje keer ik terug naar de botenverhuur. Maar nu er weer uit. Ook dat vind ik lastig en ik bereid me alvast voor op onhandig de steiger op rollen of alsnog in het water belanden. Ik wil de kayak langs de steiger aanmeren, maar de verhuurman gebaart dat ik met de punt recht vooruit op de steiger aan moet komen. En dan tilt en trekt hij de kayak met mij erin zo op de steiger! Goed. Droog blijf ik dus wel. Zit nog wat te hannesen om de boot uit te komen (ben in die anderhalf uur varen in dezelfde houding wat stijf geworden), maar ook dat lukt. Ik ben duidelijk geen twintig meer! Maar ik heb lekker gevaren.

Het is overigens goed warm geworden. Ik loop nog wat rond in de buurt en kom langs een beeldhouwatelier, waar beelden langs het hek staan; een wat vervreemdend gezicht.

Een stukje verderop kom ik uit bij een bastion van de oude vesting. Rond Gdansk lag net zo’n stervormige vesting als rond sommige Nederlandse steden, en dat levert dus weer wat Nederlands aandoende foto’s op:

De rest van de middag loop ik verder door gedeelten van Gdansk waar ik nog niet eerder was, en m’n camera maakt weer overuren.

Morgen, vrijdag 21 september, zou het nog even heel warm worden, voordat dit weekend de herfst toeslaat.

Dus ik neem me voor vrijdag nog een keer naar het strand te fietsen, en zaterdag het museum over de Tweede Wereldoorlog te gaan bezoeken, moet heel indrukwekkend zijn.

En zondag de 23^e zit ik de hele dag in de trein, terug naar huis. Ik zal nog een verslag maken van die laatste dagen, en mijn totaalindrukken proberen samen te vatten. Dat zet ik dan op de blog als ik weer thuis ben.